Çok ya.. sürekli diyebilirim hatta. şu sıralar cılkını bilem çıkartıyorum ev içerisinde.
odada yatağıma uzanmış müzik dinliyorum. kardeşim de oturuyo, ders çalışıyo. diyelim ki o esnada kuvvetlice ossurdum.
yani şimdi o kadar kuvvetlisi olunca insan bi tebrik bekliyo en nihayentinde. ''o senden mi çıktı, helalsin abi'' falan diye. ee ben bunu göremeyince durur muyum?
- ruhan.
- efem..
- yanlız iyi osurdum be, he?
- hıhı..
- ne yani bişi demicek misin?
- ... -derse odaklanmış-
- ama bak bu ayda yılda bi gelir başına ona göre.
- abi susar mısın
- konuşsam tesiri yok, sussam gönül razı değil... lelele.
gibi.
veya annemle aramızda geçen diyaloglar.
herhangii bi zaman diliminde, durup dururken alakasız sorular yöneltirim kendisine. acccayip alıştım ben buna şu sıralar. aklıma geldikçe çıldırtırım annemi.
- ya anne.. sence de öyle değil mi?
- ne öyle değil mi?
- öbür türlü olsa diyorum, daha iyi değil mi?
- yaa öyle. -bunu ben mi doğurdum bakışı-
- anne cevap ver!!
- defol başımdan!!!!
filan fasa fiso.
--
yapıyorum bunları cidden. iyi gülüyorum yaparken de.
zaaaaaaa..