Geldiğinde,
Ayrılığın taze yarası kanıyordu
Yüreğimin küçük avuçlarında.
Hala gidenlerin numarasız bileti duruyordu
Öksüz sevdanın dipsiz uçurumlarında.
Hüküm giymiş kelimelerim susuyordu
Uykusuz gecelerin sabıkalı sabahlarında.
Korkuyordum aşktan,
Kaçıyordum sevdadan.
Zamana bir kere yenilmişten
Korktum seni delicesine sevmekten…
Ama yalnızlığın sokağından kaçıp
Gülüşlerine sığındım.
Ayrılığı satırlara gömüp
Yüreğinde yaralarımı sardım.
Sen gelmiştin artık.
Her şey daha güzeldi artık.
Seninle nefes alıyor,
Seninle yaşıyordum sanki.
Gülüşün “ güneşim “ olmuştu perdelerimde.
Gözlerin “ ateşim” olmuştu üşüyen tenimde.
Yağmur yağıyordu kentime
Ayrılığı müjdelediğim saatlerde.
“ Seni severken gidiyorum “ deyip
Yalnızlığımı hediye ettim yüreğine.
Gidiyordum ,
Sen ardından ağlayamıyordum bile.
Susup kalmıştın bıçağın keskin yüzünde.
Gidiyordum,
Ve sen tek kelime bile söyleyemiyordun.
Ellerinle ördüğün sevdamızı
Ayrılığımla söküp gidiyordum.
Ve sen ardından ağlayamıyordun bile.
Yokluğumda kelimelerimle bana sustun.
Tek bir cümle kurmadın gidişime.
Hiçbir zaman suç giydirmedin sevgime.
Gitmeliydim…
Şimdi uzaklarda bir yerdesin.
Gün gelecek adımı unutacaksın.
Gün gelecek,
Hiç yaşanmamış deyip
Sevdamı kibritsiz yakacaksın.
Hakkındır sevgili,
Unutabilirsin beni.
Bana ait her şeyi de yakabilirsin ..
Ama bana seni unut deme..
Ayrılığına kurşunları örüp
Ölüm olsan da ömrümün,
Bana seni unutmamı söyleme..
Çünkü biz seninle hayat kadar yalan,
Ölüm kadar gerçektik.
Ölüm kadar gerçek ....
Gittim ama ben hala sendeyim.
Sen beni unutsan da sevgili,
Ben sana inat ,
Yokluğuna inat yaşatacağım seni.
Unutmak; ölmekti sevgili.
Unutmak, ölmekti…
