Ân`ı Yaşamak
`Aman bir kenarda dursun` duygusuyla yaşar bazı insanlar... Biriktirmekten haz duyarlar... Koleksiyon yapmak, onlar için bir hayat biçimi olmuştur. Pul biriktirirler, peçete biriktirirler, taş plak, kaset, cd biriktirirler. İşin ilginç ve aslında acı tarafı, çoğu nadide olan bu koleksiyonların sefasını asla asıl sahipleri sürmemiştir.
Bu insanlar için herşey `ilerde`dir ve bu kendine has ve ne zaman geleceği meçhul zaman dilimi asla gelmez, gelse de o insan için artık zaman hayli geçtir.
En kötüsü aslında `yaşanmamışlık biriktirmek` galiba... İlerde yaşanılır umuduyla durup beklemek, beklemek, beklemek... Bir saat sonrasının bile garanti olmadığı bir varlık havuzunda ne kadar `iyimser` bir tutum... O zaman gelecekteki `biz`, bugünkü `biz`e “senin yaşaman gerekip te yaşamayıp bana gönderdiklerinin kalabalığından kendi yaşamam gerekenleri göremiyorum` diye kafa tutmaz mı? Kanamaz mı yüreğimiz; duygularımızın aşırı sürtünmesinden, içimiz acımaz mı?
Yıllar önce lisede okurken `ölü ozanlar derneği` adlı bir film seyretmiştim, bilen bilir; o filmde duymuştum muhtemelen latince olan `Carpe Diem` lafını... Carpe Diem... Yani, `ânı yaşa!` O yıllarda `geleceğe` odaklanıp yaşayan bir insan olarak bu sözü çok anlamsız bulduğumu itiraf etmeliyim.
Şu an otuz yaşını doldurmak üzere olan `en azından` yüreği genç bir insanım. Son on küsur yıldır idrak ediyorum ki, hayat, gelecekte değil, bugün... Hayatın içinde öyle şeyler görüyor ki insan zamanla... Bir dakika bile feda edilir değil asla!...
Bu duyguyu yıllar öncesinden farketmek hem iyi, hem de bilinçli bir hayatın malum getirisiyle acılı... Çünkü insanın kendine tanınan sınırları aşması her zaman kolay olmuyor ne yazık ki...
Ne demişiz Aralık 1992`de:
«
Sandım ki gelecek‚ erilen nokta.
Gidilir gidilir‚ menzil uzakta.
Zamanın ritmini duymaz da insan‚
Yaşamak ister hep‚ bekler an be an.
Hayatın içinde koşuşturmaca‚
Bir dakika nefes‚ bilmem ki kaça?
İlerde ilerde‚ yıllar ilerde!!
Gün gelip bitecek; acaba nerde?
Sızladı yüreğim‚ geçmişi andım.
Geriye dönülmez‚ demek aldandım.
»
ve ne demiş üstad Necip Fazıl:
«
Dün hâtıra, yarın hayal, bugün ne?
İki renk arası bir çizgicik pay.
»
İnsanoğlunun o çizginin hakkını vermekle yükümlü olduğunu düşünmekteyim. Ne var ki, çeşitli sebeplerden sürekli ıskalıyoruz bir şeyleri, sürekli “ah, şimdiki aklım olsaydı...” diyoruz.
Ne mutlu bu cümleyi biraz olsun az kullananlara... O şiirin devamında olduğu gibi:
«
Ne devlet zamanı bütünleyene!
