ettim bazen oraya ait değilim gibi geldi..farklı geldi çevrem bana..
ama sonra dedim kimseden nefret edilmez..sevmem ama nefret etmem..
Ben de ayni duygulari cok yasadim maalesef... Ben bu insan'larin arasina hic uymuyorum, konus konus bir yere varilmiyor diye düsündügüm cok oldu...
Cünkü ne desem tam tersini anliyor karsi taraf ve benimle resmen savasiyor onun dedigini yapmak istemedigim icin mesela yada sadece var oldugum icin...
Bunu günlük yasayinca bir süre sonra nefret ister istemez kendiliginden geliyor iste... Ama sonra ben de düsündüm nefret neye yarar diye... Sevmedigime, ama nefret etmemem gerektigine karar verdim... Bu duygu engellenebildigim nadir duygu'lardan biri, hatta belki de tektir...
Uzak duruyorum artik ondan, dayanamiyorum yaptiklarina! Biktirdi beni, bir insanin bu kadar kötü kalpli, vicdansiz, anlayissiz, sevgisiz olmasina inanmak istemedim uzun süre, ama varmis böyle insanlar... Biktim onun nefretlerinden!!! En yakin akrabalarimdan birisi, onunla büyüdüm, ama bir dirhem sevgi kalmadi icimde, bitirdi, yitirdi!
Ama nefret ediyor muyum? Bunu ben de bilemiyorum, istemeden de olsa ediyor olabilirim, cok karisik duygularim
Dogdugumdan beri uyguladigi duygusal iskenceleri biktirdi beni ondan!..
Kan sudan agirdir derler, ama kandan gelen sevgi bile tükenebiliyormus maalesef; buna inanmak istemezdim, ama öyleymis...
Her zaman mutlu olsun, zor günlerinde hep yaninda olurum ve olacagim... O benim mutsuzlugumu dilese de ben onun mutlulugu icin elimden geleni yaparim...
Ama buna ihtiyaci olmadigi sürece hep ondan uzak duracagim; zaten yanyana otursak bile yillardir ona herkesten uzagim; onun da elinde büyümüs olmama ragmen sizler bile beni ondan iyi taniyorsunuzdur inanin...