düşündüm yalnızca.
Daha kötüsü ne olabilirdi? Hayatım boyunca gelenin gidenin sarstığı güvenim, kimseyi sevmeme olanak vermiyorken, neden başkalarında arıyordum ki sorunu? Herşey bendeydi aslında.Olanım bitenim, herşeyim. Artık ne çeşit bir hastalığa dönüştüyse bu, doğru düzgün düşünmeme imkan vermiyor birde üstüne herşeyden şüphelenmeme yol açıyordu.Nefes alamıyordum bazı bazı.Beynim karışlığa daha fazla dayanamıyor, infilak ediyordu ardından.Kaç kez geçirdim o krizleri, sayamadım bile.Tek ilacın delice ağlamak olduğu bir hastalık bu.Kinini, nefretini, aşkını sevgini göz yaşlarıyla, binlerce damlalarla akıtıp sel etmek.Rahatlatıyordu bir yere kadar.
Şimdiyse yeterliliğin sonundayım.Tükeniyorum git gide.Hayır anlamsız, saçma sapan cümleler kurupta zihnimde canımı bu denli sıkmak niye? ben anlayamıyorum kendimi.Birileri beni bana anlatmalı artık.
