ÇİZGİERE BASMADAN YÜRÜMEYE ÇALIŞMAK
Gece yarısıydı... Yürüyordum. Gözüme biri takıldı, karşı kaldırımda. Yavaş yürüyordu. Altında bir kot, üstünde kalınca bir mont… Kapüşonu örtülmüş bir şekilde ilerliyordu. Ya sarhoştu sendeliyordu, yada kördü önünü göremiyordu. Anlamak için peşinden gittim. Garip yürüyordu… Cadde sessizleşince fark ettim; ağlıyordu. Elinde bir sigara, ağzında anlaşılmaz bir şarkı , gözlerinde yaşlar… Ve o garip yürüyüşü… Ne olmuştu? Neden ağlıyordu? Niçin böyle yürüyordu? Ayaklarına dikkat ettim. Hayır sarhoş değildi. Sadece… Sadece çizgilere basmadan yürümeye çalışıyordu…
Çizgilere basmadan yürümek… Hepimiz günün birinde, herhangi bir kaldırımın üstünde, yaşımız kaç olursa olsun, aklımızdan her ne geçiyorsa geçsin denemişizdir bunu…
Peki neden? Defalarca başımız yukarda geçtiğimiz kaldırımlardan bir gün neden başımız önde dikkatimiz çizgilerde deneriz yürümeyi? Neden?
İşte o anda yanına gidip sormak istedim. Neden ağlıyorsun? Neden çizgilere basmadan yürümeye çalışıyorsun? Ama korktum… Vereceği cevaptan korktum. Çünkü bende kapüşonumu örtüp, başımı öne eğip denemiştim aynı şeyi. Neden yaptığımı kendime itiraf edemeden denemiştim…
Kaçıyorduk… Biliyorum sende kaçıyorsun. Arkamızda kovalayan olmadığı halde o sokaklar o kaldırımlar bomboş olduğu halde bir şeylerden kaçıyoruz… Kaldırımlara sığınıp çizgilere teşekkür ediyoruz. Düşüncelerimizden, aklımıza takılıp kalan o şey den, belki de hayallerimizden kaçıyoruz.
Ama başaramadık…. Unuttuğumuzu sanıyorduk ama unutamadık. En azından bu yazıyı okuduktan sonra tekrar o şey aklımıza geldi veya kaçtığımız hayallerimizi hatırladık.
Sonunda biz de onun gibi montumuzu aldık, kapüşonumuzu örttük ve bizi özleyen kaldırımlara doğru yola koyulduk…İyi yürüyüşler….
Seray.
26.02.2008
