Dostlarımdan birinin doğum günü dündü,rahatsızlığımdan dolayı yazamadım.Diğer dostumun ise bugün,hangi cümleleri bir araya getirip nasıl birşey yazacağımı bulamadım.Arşivimde ufak bir yazı vardı.Malesef cümleleri kendim değilde,duyguları aynı olan bir yazı yazılmış.Onu buraya yazayım dedim bende.
Özlemin en güzel yanı, yüreğinin de özlenmesini bilmek. Konuşurken,dinlerken gözlerinin içine bakarak ben burdayım diyebilmek; özlemek!
Satır aralarına sıkıştırdığın ömrünün küflü sayfaları utanmadan birkez daha açabilmek demek özlemek.
Sorgusuz-sualsiz sevebilmek demek !
Heyecanlı yanlarına gülümseyebilmek,saatlerce dinleyebilmek, ağızından çıkıcak iki kelimeyi aynı anda söyleyebilmek demek... Anıların vuslatı olmamaksızın yâd edebilmek demek.
Ortaya yüreğini,canını,anılarını,kaybettiklerini,kazanmışlıklarını,
üzüntülerini,kırgınlıklarını,hasretlerini,aynı yola çıkan umutlarını, hayal ettiklerini,ayrılığın,sevginin binbir yüzünü,kaçamak bakışları,acı kahve gözleri kırk yıl geçsede üstünden silemeyecekleri bir dostluğun aynı karesiyiz biz...Hayatta yürekler aynı, bir limanda gemiler aynı, gülüşüne ömrümüzü kurban edebileceğimiz hedefler aynı. Şimdi dostluğun hangi karesinden bakarsanız bakın herşey aynı.Dosluk kavramlarımız bu!Sıkışık başa omuz olmaktan çekinmedik ikimizde. Evet evet biraz hayırsızız biz iki adımlık yerde çok sık görüşemesekte biliriz ki farklı şehirlerde de olsak hep omuz omuzayızdır.