kafamdaki boşluk,yüzümdeki acı
atmayan kalbimle
nefret doluyum bu dünyaya,hayata
ne bir yaşama amacı
ne de bir tutam mutluluk kalmış
heryer siyaha boyanmış
renkleri almışsın giderken
ruhumu ve nefesimi
geriye sadece bir beden kalmış
ölümler sessiz gelir
aniden alır canı
hoşçakal bile diyemeden
geride bıraktıklarına
son bir defa saramadan sevdigini
ölümler sessiz gelir
bir sabah uyandığında
ben olmam belki burada
düşünürüm giderken uzaklara
beni özleyecek biri var mı bu dünyada?
ve ölüm sessizce gelir alır beni
içimde sadece bir acı kalır
sana kavuşamadan gitmek.
işte bu yakar ölümden fazla
bu ayrılık zaten ölümdür bana..
morkolik..