Uzun zamandır final sınavlarımın stresiyle uğraşıyordum. Bu stresin üzerine benim zaman ve mekan tanımaz tembelliğim de eklenince, bırakın yeni yazılar yazmayı blogumda neler olup bittiğinden bile habersiz kalmıştım. Bu gece kolları sıvadım ve üzerimdeki miskinlik bulutlarından kurtulmak amacıyla birşeyler karalamaya karar verdim.
Koltuğuma oturmuş yazı yazacak bir konu ararken birden bire aklıma bir fikir geldi ve kendime sordum; “Rocker nedir, kime denir ve rocker olmanın belli kıstasları var mıdır?”. Eminim hepimizin kafasında bize öğretilenler dahilinde şekillenen bir rocker portresi vardır. Peki ama rocker olmak önem arzeden bir durum mu? Ben tam anlamıyla bu sorulara cevap arıyor değilim ama yine de bu konu hakkındaki düşüncelerimi sizlerle paylaşmak istedim.
Aslında popçu, rockçı, arabeskçi gibi ayrımları pek sağlıklı bulmuyorum. Bunun en önemli sebebi ise bazı temel noktalar haricinde insanların üç aşağı beş yukarı kulaklarına güzel gelen her türlü müziği dinlemesidir. Bu sebeple onları sen şu müziği dinliyorsun, sen bunu dinliyorsun diyerek belli kamplara bölmeye çalışmak bence lüzumsuz bir çaba. Ayrıca belli bir müzik türünü diğerlerine göre daha ağırlıklı olarak dinleyen ve seven kitleler, genel olarak hoşlanmadıkları müzik türlerine ve onları dinleyen insanlara, biraz alaycı bir gözle bakarlar. Bu neredeyse tüm müzik türleri ve onları seven kitleler için geçerlidir. Herkes dinlediği müzik türünü bir şekilde elitize etmeye çalışır ki bu durum sonunda müziği dinlenmenin ve zevkine varmanın önünü geçerek temel amaç halini alır. Ve maalesef bu hususta rockerların (gerçek rockerları tenzih ederim) kanımca dosyaları biraz kabarık. Özellikle her yeni nesil rock müzik dinleyicisi rock müziği tüm müzik türlerinden üstün göstermek gibi sözde bir mücadeleye girişiyor. Ben bu sözde çabanın rock müziği değil de, rock müzik kisvesi altında kendilerini elitize etme maksadıyla yapıldığı düşüncesindeyim. İşte bu sözde mücadele sırasında öyle ipe sapa gelmez ahmaklıklar yapılıyor, öyle anlamsız kavgalar içine giriliyor ki sonuçta “rocker” olmak kavramının içi git gide boşalıyor.
Rocker olmak öncelikle dış görünüşten ayrı ve bağımsız bir konudur. Yani saçını beline kadar uzatıp, vücudunun en mahrem noktalarına varana dek her bir tarafına kan ve vahşet içerikli dövmeler yaptırmak değildir. Ya da yüzüne gözüne Alice Cooper tarzında makyajlar yapıp “Hey bana bakın ben buradayım, beni farkedin.” der gibi, sokaklarda bakırköy kaçkını bir deli misali anlamsız ve gerçekle bağdaşmayan bir bunalım halinde dolaşmak ta değildir. Kendini duvardan duvara vurarak veya bir konser sırasında kalabalığın üstüne atlayarak kafanı gözünü yarmak hiç değildir (bu davranışı sergileyenler, arabeskçilerin kendini jiletlemesini çoğu kez küstahça eleştirir, ben arada bir fark göremiyorum). Tüm bunları gerçekten ruhunun bir parçası olduğu için yapan kimi nadir insanlar da vardır, ancak onların sayısı rocker olduğunu iddia eden kitle içinde çok ama çok azınlıkta kalır diyebilirim. Geriye kalanlar ise kendini ispata kalkışan belli bir kesimin sessiz çığlıkları biçiminde algılanmalıdır diye düşünüyorum.
Rock müzik üzerine yazdığım yazıda da belirttiğim gibi felsefi olarak rock ve rocker kavramı aykırılığı, baş kaldırıyı temsil eder. Bu başkaldırı düzene karşı olan bir savaştır. 68 kuşağıyla birlikte yükselen ve fenomen halini alan rock müzik anlayışının altında yatan temel gaye de bu olmuştur. “Savaşma seviş” sloganları bu başkaldırının bir yansımasıdır. Yani rocker varolan düzenin kötü ve bozuk yanlarına karşı duran, kendisine dikte edilenleri reddeden, biraz bencilce olsa da kendi bireysel özgürlüğünü son noktaya kadar savunan ve bu uğurda bir kavga içine giren kişidir.
Bu söylediklerimin gerçekte var olanla uyuşup uyuşmadığı konusunda itirazları olan kişiler illaki olacaktır. Ancak ben 60′lı yıllardan bu yana rock müziğin altında barındırdığı temel dinamiklerden bahsediyorum. Bir anlamda olanı değil, olması gerektiğini düşündüm olguyu vurgulamak istiyorum. Benim kişisel kanaatim, ne 60′larda ne de günümüzde rock müzik ve rockerlar kendi söylemleri dahilinde hareket etmeyi başaramamışlardır. Onların aslında bozuk düzene karşı bir ayaklanma niteliği taşıyan başkaldırısı temel amacından sapmış, olumlu veya olumsuz, iyi veya kötü ayrımı yapmaksızın varolan tüm kurulu düzenlere karşı sonu gelmez bir savaş halini almıştır. Bana kalırsa hikayenin en acıklı kısmı da bu noktadır.
Günümüzde bu başkaldırıyı, aykırılığı, özgürlüğü ve özgünlüğü, saçını binbir renge boyatıp, suratına bir canavar maskesi geçirerek sokaklarda katır gibi anırmak zanneden ve tüm bu yaptıklarını utanmadan rock müziğin, rockerların üstünlüğünün göstergesi gibi anlamlandıran lafta rock müzik fanları yüzünden rockerlık yerlerde sürünüyor. Umarım bu kepazelik en kısa zamanda sonlanır ve rocker olmak eskisi gibi anlamlı bir hale bürünür.
Son olarak şunları söylemek istiyorum. Rocker olmak bir üstünlük payesine sahip olmak anlamına gelmez. Sizi, diğerlerinden üstün yapmaz veya diğerlerini sizden aşağı bir konuma indirgemez. Bu kavram bana göre sadece dinlediğiniz müziğin ve bu müziğin altında yatan temel felsefi kabullerin takipçisi olduğunuzun göstergesidir. Umarım bu felsefi temellerin gerçek anlamına vakıf olur ve onları doğru şekilde yorumlayabiliriz.
Alıntıdır..
