>Putperest ailenin 'Allah' diyen bebeği
>
>
>Bir Batı ülkesinde, birkaç Anadolulu genç, doktora çalışması
yapıyorlardı. Bir Asya ülkesinden gelmiş ve köken itibarıyla pagan bir
toplumun fertleri olan üç arkadaş da aynı üniversitede doktora çalışması
yapmakta idiler. Ama bunlar felsefe okuyup ilmî ve fennî araştırmaların
içine girince kendi pagan anlayışlarını tamamen bırakmışlardı. Müslüman
öğrencilerle tanışınca da merakla durmadan dinî sorular soruyorlardı.
Bizimkiler dinî bir okulda okumamışlardı; ama Külliyât�ı iyi mütâlaa
etmişlerdi. İnkârcı felsefeden gelen bütün itirazların cevabını Kur�an-ı
Kerim�in bu tefsirinde bulmuşlardı. Bu sebeple arkadaşlarının yaratılışla
ilgili sorularının cevabı için 23. Lem�a olan Tabiat Risalesi�ne müracaat
etmişlerdi. Orada yaratılış ile ilgili dört ihtimal ve yol gösteriliyor.
Bunlardan önce sebeplerin üzerinde duruluyor. Temsillerle mesele akla
yaklaştırılıyor ve bu akılsız, şuursuz sebeplerin asla yaratıcı
olamayacakları gösteriliyordu. Sonra da eşyanın kendi kendine bu düzeni
kuramayacağı ve canlıları asla meydana getiremeyeceği izah ediliyordu.
Üçüncü ihtimal olarak tabiat konusu ele alınıyor, onun da bu hârika
nizamı ve canlıları yaratamayacağı anlatılıyordu. Böylece ilim, kudret ve
hikmet sahibi ezelî ve ebedi bir Zat�ın yani Allah�ın her şeyi yarattığı
gerçeği kendiliğinden ortaya çıkıyordu. Öldükten sonra dirilme meselesi
ise Onuncu Söz olan Haşir Risalesi�nde yine aklî ve mantıkî delillerle
anlatılıyordu. Meleklerin varlığı hakkında Yirmi Dokuzuncu Söz, ilmî
delillerle meseleyi akla ve mantığa yaklaştıran temsillerle gerçekleri
güzel bir şekilde ortaya koyuyordu.
>
>Bunlar üzerinde sohbetler devam ederken bir tanesi Müslüman olmaya
karar verdi. Memleketine gidince de annesine artık Müslüman olduğunu
söyledi. Bir yanlış tepki beklerken onun yumuşak bir tavırla �Bak sana
bir şey anlatayım...� dediğine şahit oldu ve kulağını ona verdi. Şöyle
diyordu:
>
>�Oğlum uzun zaman benim çocuğum olmamıştı. Pek çok doktora başvurduk
bir netice alamadık. Bu sefer kendi tapınaklarımızda dualar ettim,
olmadı. Ümidimi artık kesmiştim. Bizim fakir bir Müslüman komşumuz vardı.
O kadına gittim. Derdimi anlattım, üzüntümü belirttim. Bana �Sen hiç
Müslümanların mescitlerine gittin mi?� diye sordu. Ben de �Hayır�
deyince, �Sen evine git baştan aşağıya iyice bir yıkan da gel.� dedi. Ben
de dediğini yaptım. Beni alıp bir mescide götürdü. �Ben namaz kılacağım,
sen de benim yaptıklarımı yap. Sonra Allah�a dua ederiz.� dedi. Namaz
kıldıktan sonra beraber Allah�a dua ettik... Bir sene sonra sen doğdun.
İlk konuştuğun kelime de �Allah� sözü oldu. Ben �Oğlum, anne, de!�
diyordum. Ama sen hep �Allah� diyordun... Tabii sonraları unuttun. Ama
şimdi Müslüman olduğunu söylüyorsun. Sen zaten doğduğunda Müslüman
imişsin ki, ilk sözün Allah olmuş.�
>
>Bir müddet sonra ikinci arkadaşları da İslamiyet�i kabul etti. Üçüncü
arkadaşları �Belki kabirde Müslüman olurum!� diyordu. Ama Müslüman
arkadaşlarının cana yakın samimi davranışlarına hayran olup arkadaşlarına
katıldı. Sonra da gözyaşlarıyla �Ne büyük bir nimet ve lütuf içinde
bulunuyorum, yeni fark ediyorum!� dedi.
>
