Merhaba aşkım,
Yine ben,
Bu gece güneş batıp,
Ay tırmanırken gökyüzüne,
Balkona çıktım,
Niye mi?
Hani birgün ikimiz,
Samanyolunu izlerken bana bir yıldız göstermiştin,
Hatırladın mı?
Yıldızların en parlağıydı hani,
Sen bana bu yıldız aşkımızın yıldızı olsun,
Tıpkı bizim gibi demiştin ya,
Hani umudumuzdu o bizim,
Sen bana umudumuz son çaremiz o olsun,
O yok olmadan aşkımızda yok olmayacak ve o son çareiz olacak demiştin ya,
Onun için çıktım dışarıya,
Sen komaya gireli bir ay olmuştu ama hala umutluydum,
Yıldızımız üstümüzde parlıyordu çünkü,
Yıldızımıza baktım sanki bizi gosteriyordu,
Yıldızların en parlağı en güzeli yine oydu,
Onda seni ve aşkımızı goruyordum ve belkide o bizim için vardı,
Evet başkası için olamazdı,
Ancak,
Birden içimi bir korku saldı,
Yıldızımız parlaklığını yitiriyordu,
Ve sanki o parlaklığını kaybettikçe her yer kararıyordu,
İlk once yavaştı,
Sonrasında ise daha hızlı,
En sonunda çok büyük bir hızla kaydı ve kayboldu,
O an işte tüm dünya karardı sezsizliği benim haykırışım bozdu sadece,
'Hayırr sen sönemezsin umudumuz son çaremiz sönemez aşkım beni bırakamazsınnn'
Diye haykırışım sardı dört bir yanı,
Ama iş işten geçmişti artık son umudumuz sönmüş,
Dünya kararmış
Vee
En kötüsü,
Sen yoktun artık....
BEN YAZDIM UMARIM HOŞUNUZA GİDER BİRAZ ACIKLI
