Ölümü bazen, kendimi cok kötü hissettigim anlarda diledigim oluyor ve bu yüzden o anlarimi animsatir bazen maalesef.
Ama sunu da söylemeliyim: Her defasinda düsünüyorum ki, bana bu cani Allah vermis, Allah alir, daha bu dünyada görecek günlerim varsa görürüm, kalmadiginda O zaten alir beni yanina.
Hepimiz bir gün ölecegiz, geciciyiz bu dünyada, bazen "madem bensiz de dönüyor, neden geldim ki ben bu dünyaya?" diye düsünüyorum, ama sonra Allah'in bir bildigi vardir diyorum kendi kendime.
Ben ayni zamanda herseyin gecici olmasina üzülüyorum acikcasi, babam vefat ettiginde hayatimda yasadigim ilk "önemli" vedayi yasamistim, onu bir daha hic göremeyecektim, öpemeyecektim! Ve ondan sonra cok daha fazla vedalar yasamak zorunda kaldim maalesef.
Her veda edisim cok üzüyor beni, hicbir zaman alisamayacagim seylerden birisi bu, kac kere yasarsam yasayayim.
Ölüm de bu vedalari yasayis sebeplerimden biri ve o yüzden ölüm bana vedayi hatirlatir, hüznü hatirlatir, yanlizligi, geciciligi hatirlatir...