Ailem var. Her ferdinin içimde ayrı bir yeri vardır. Bazen aklıma düşer veya rüyamda görürüm içlerinden birinin öldüğünü. Çöktürür o düşünceler beni. Kaç kere bu sebepten hüngür hüngür ağlamışlığım vardır. Onların yokluğuna dayanamam ki ben.
Sonra Seda'm var. 10 yıllık arkadaşım,canım,birtanem. Beraber büyüdük biz. Yaptığımız delilikler,maceralar,kavgalar,sohbetler unutulur mu hiç? Ben şehir dışındayken bile günde en az 1 saat telefonla konuşuruz hergün. Allah öyle bir bağlamış ki bizi bir türlü kopamadık birbirimizden.
Ve sonra O var. Hayatımın anlamı,en kıymetlim. 3.5 yılda o kadar büyümüş ki içimde, onun yerine başkasını koyamıyorum artık. Oysa kaç kere denedim onun yerine başkasını oturtmayı. Neler göze almadım ki bu sebepten? Ama olmadı, çünkü o hep tekti. Ve hep tek kalacak. İyi ki var..
