Yıl 2017..
Okuldan kaçmış olduğum günlerden bir tanesi.. 10-11 yaşlarında, 3 kişiden oluşan bir tayfa, gözlerimin içine içine bakıyor. Hemen akabinde, bir velet,
- Çok tatlı lan. diyor.
Bir şey demeyeyim, minnacık veletler diye geçiriyorum içimden. Fekat, öküzün trene baktığı gibi bakmaya devam ediyorlar. Arada 30-40 metrelik mesafe var. Sinirlenince, bu küçük bünyeden çıktığını duyunca şaşıracağınız kalın sesim,
- Bana mı dedin lan onu? diyor.
Velet pek bir inatçı.
- Evet sana dedim, diye çemkiriyor.
- Getirtme beni lan oraya, kodumunun ..... .... ... ....
diye devam eden söz dizimi uyguluyorum. Çocuk gülmeye başlıyor, gidiyorum.
