Hayatımda tanıdığım en dengesiz insansın. Gerçekten. Ne yapmaya çalışıyorsun ? Oyuncak gibi. Canın isteyince hiç zorluk çekmeden alıp oynuyorsun. Bıkınca da bir köşeye atıyorsun. Ya duygular ? Senin için hiçbir şey ifade etmiyor olabilirler. Ama benim için ediyor,fazlasıyla. Önce sakın gelme diyorsun,sonra gelmedim diye bitiriyorsun. Mantık mı bu ? Ne kadar rahatsın. Ben alışıyordum. Sonra tekrar gelip her şeyi mahvettin. O zaman neden geri döndün diyeceksin,hayır diyemezdim. Yapamazdım.Ama sen ne yaptın ? Yine hiçbir şey demeden gittin. Gerçekten anlamıyorum seni. Çok ama çok,gerçekten çokcana dengesizsin. Benimle konuşmuyorsun,bana küsüyorsun ama asıl konuşulmaması gerekenle çok iyisin. Hem de ben senin için herkesten farklı bi yerdeyken. Kafamı patlatmaktan yoruldum artık. Hiç gücüm yok. Beynim olanları almıyor artık. Dostum dediğim,sevdiğim dediğim insanlar bana ne yapıyorlar görüyorum. O önemli değil. O umrumda değil. Ama sen,kendine gel. Lütfen. Lütfen kendine gel. Düzel. Lütfen !
