Alternatifim Cafe

Şiir Terk Etmez Kalbimi

Discussion started on Hikâye ve Denemeler..

“Auschwitz’ten sonra şiir olabilir mi?”
Thedor W. Adorno


Omzumdan çığlık çığlığa uçuşuyor sözcükler, ışığın küfrü düşüyor suya.
Bu bir ilenç sağanağı. Kuşların havalandığı yerde ürperen anlam ve sabahın eşiğine yığılan çocukların yası, kör kandilleri avuçlamak sevdasıyla. Yarılan toprağın sus çığlığı, cinnetin hükmüne düşen ayet…
Şakağımdaki kan izleri sesime sızıyor, ölü şiirler tırmanıyor acıya.

Boynuma dolanan dönence hangi iklimin hıncı? Yeraltında boğulan tohum, toprağın buğulu kanı… Kalbimden koşuyor ölüme mayalanmış zaman, kırık bir dal ucunda güz olan ruh ve bulanık sulara terk edilen buhran düşüyor söylemin kanadına, dipsiz kuyularda sınanıyor ikizim.
Mağlup kıssalara can üfüren ayin, soluğumdan diriliyor şer duâlara.

Acıya kıvrılan bedenin imkansız tasviri… Zamana ihtilal dehşet, ertelenmiş şiirlerin kıvranan nefesi. Gece kuşlarından önce çocuklar doluşuyor parklara, düşlerinden vurulup gökyüzünden düşen çocuklar…
Şarapnel parçaları ışıyor ürkek kahkahalarında. Tedirgin ruhların tutuk ritmi ve zembereği boşalmış oyuncaklar yalpalıyor boşlukta…

Biliyorum, unutmaz şiirin belleği. Çöle açmış çiçeğin kumlu ağrısı dolanır etimde. İmgenin göğünde tele takılı uçurtmalardan rüzgârlı bir yalnızlık… Betondan fışkıran çocuk elleri yapışır sözün vicdanına, ölüler boşalır söylenmemiş ağıtlardan, dağılır göğsümdeki kuş telekleri isyana. Biliyorum, şiir rahat bırakmaz kalbimi, yeni dillenen harflerin telâşıyla.

Zamanın hangi koyağında çürüyor cesedim? Cephede parçalanan yüzüm hangi ganimetin artığı? Şiirin usta semenderini kim yakabilir vahşeti uluyarak? Duyuyorum, bedene saplanan her kurşunda ürperir Lorca sendromu, sözcükler dökülür kanayan mektuplardan ve gaz odalarında gamalı utanca soyunur insanlar, kadınlar sarılır eriyen çocuklarına.

Şiir terk etmez kalbimi, biliyorum. Günah çıkarır tarih sesimin aynasında. Çırpınan beden, ciğerleri kavuran zehir ve Auschwitz…
Bir parça ekmek düşüyor küçük bir kız çocuğunun elinden. Parmak uçlarında çürüyen hayatı duyuyorum…
Sığınıyorum şiirin zamanına.



Murathan Çarboğa
#1 - Mayıs 21 2009, 21:45:31

Üye:

0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.