Anlatmassa birşeyi ki hissedersem bir sorun olduğunu ekşiyorum başına. Anlat, dinliyorum, hadi, hemen şimdi, boğazına yapışmadan anlat gibi sözlerle bezdiriyorum resmen, inkar etme benim bile kaçasım geliyor o an. Neyse efenim anlatır derdini dinlerim, çabalar sonuç verir. Kızarım bazen kendini üzdüğüne, bazen ise ben ondan daha çok üzülürüm. Sert çıkarım sevdiğimden, yakıştıramam çünkü, yoksa banane değil mi? O kötü ruh halinden kurtulup güldü mü tamamdır işte, ben daha da mutlu olurum. Çok 'önemsiz' şeyler kafasını kurcalasa da bu adam yolunu bulur, herzaman. Güvenim sonsuz.
