Odama sızan ısık, kapı arasından,
Karanlıga özlemli..
Bu ısık odamı aydınlatan,
Sessizlige hevesli,
Sensizlige kederli..
Ruhum bedenimden çıkar gibi oluyor,
Ve bana bakıp soruyor:
"Bu yalnızlıktayken, bu karanlıktayken,
Nasıl görebiliyorsun içinde ben yokken?"
Susuyorum sadece, cvp vermiyorum,
Çünkü cevabı ben de bilmiyorum...
Nasıl hissediyorum bu acıyı,
Ruhum bende degilken?
Nasıl hatırlıyorum anıları,
Hiçbisey düsünemezken?
Ve o anda ruhumu görüyorum,
Nasıl acı çektigini,
Neler hissettigini..
Bi an için ona acıyorum
Ama sonra hatırlıyorum,
Bu yolu kendi seçtigini...